در معرض نويز بودني كه يك تغيير دائمي مطمئن را براي يك فرد با شنوايي نرمال ايجاد كند، براي مثال در فردي با كم شنوايي شديد تغيير آستانه خيلي كمي را ايجاد خواهد كرد . اساسا افراد كم شنوا كه قبلا اكثر رد ياب هاي حساس سمعك تهران صفير حلزون را از دست داده اند و در معرض نويز قرار گرفتن آسيب بيشتري را به سلول هاي مويي داخلي وخارجي باقيمانده وارد ميكند. روشهايي جهت محاسبه ميزان تغيير آستانه موقتي (TST )وتغيير آستانه دائمي (PTS) كه به دليل در معرض بودن براي يك فرد با شنوايي نرمال ايجاد شده است ، حداقل در احساس آماري به خوبي قابل فهم اند.تاثير كم شنوايي اولي روي آسيب مابعد ميتواند به صورت تئوري محاسبه شود.(پانل را ببينيد.) در يك سطح ورودي شناخته شده ، NIHLكه ميتوند به طور دقيقي پيش بيني واندازگيري شود، به وسيله يك سمعك ايجاد شود. فاكتور تاثير گذار دوم براي بر روي NIHL دوز نويز روزانه تجربه شده توسط فرد استفاده كننده است . اين دوز به سطحي در خروجي سمعك و ميزان زماني كه اين سطح ادامه دار ميشود ، بستگي دارد. چون سطح ورودي با زمان نوسان ميكند، بنابراين سطح خروجي كفايت ميكند. ومعلوم نيست سطح خروجي را به عنوان يك شماره نماينده سيگنال توصيف ميكند.مقدار معني دار سطوح rms اصطلاح كوتاه ( هر اندازگيري با استفاده از زمان ميانگيري سريع از روي يك ميزان سطح صوت) تاييد شده است براي اينكه بهترين راه براي بيان يك سطح متغغير باشد در صورتي شخص پيش بيني كند كه TTS& PTS چقدر اتفاق مي افتد.
سطح خروجي يك سمعك در هر زماني به سه چيز بستگي دارد.اول بيشتر بودن بهره كه سطح خروجي بيشتر خواهد بود.دوم بيشتر بودن سطح صوت ورودي در ورود به سمعك، سطح خروجي بيشتر خواهد بود. البته اين دو مورد فقط زماني صحيح اند كه خروجي از حداكثر محدوديت خروجي سمعك كمتر است.
تركيبي از سطوح ورودي وبهره به طور موثري اشباع سمعك را بيشتر ميكند ، سطوح خروجي به طور عمده توسطOSPL90 سمعك تعيين شده است.(يا به طور دقيق تر توسطRESR ).در گروهي از كودكان مدرسه اي كه توسطMacrae مطالعه شده است ، به طور بسيار نادري خروجي سمعك به سطح حداكثرش رسيده است كه در كل دوز نويز تقريبا به وسيله تركيبي از سطح ورودي وبهره، تا اينكه با OSPL90 تعيين شود ، تعيين شده است.اين يافته بسيار مهم است به طوري كه اغلب به طور اشتباهي گمان ميكنندكه بيخطري يك سمعك منحصرا توسط OSPL90 ش تعيين شده است.با اين وجود شواهدي از اينكه OSPL90 در امنيت تاثير ميگذارد به عنوان بازبيني در مكراي وجود دارد.اين احتمال فقط در اين فيتينگ ها اتفاق ميافتد جايي كه اغلب حداكثر خروجي سمعك كسب شده است.
PTS به سمت يك مقدار نهايي پيش ميرودكه مساوي با خط مجانب TTS است.اين ميزان كه در آن PTS رشد ميكندبه مقدار در معرض بودن نويز بستگي دارد.اول، اگر TTS از يك مقدار معيني تجاوز كند، توسط مكراي به عنوان محدوديت بيخطررجوع داده ميشود، PTS به سرعت شروع به انباشته شدن خواهد كرد،ودر كمتر از 10 سالبه مقدار نهاييش ميرسد.در افراد با شنوايي نرمال محدوديت بيخطرحدودا 50dB از TTS است.قانون قدرت تعديل شده ميتواند استفاده شود براي پيش بيني اينكه محدوديت بيخطر به طور مهيجي در هنگام افزايش كم شنوايي ، افزايش ميابد وفقط 2dB براي يك آستانه شنوايي از 10dB HL است. دوم ، اگر TTS بسيار كمتر از محدوديت بيخطر است؛ممكن است چندين دهه در معرض نويز بودن سپري شود قبل از اينكه PTS به سمت مقدار نهايتش رشد مي كند TTS وPTS با استفاده از سمعك واقعا احتكال داده مي شوند . به طور مثال استفاده از 15dB بيشتر از بهره اي كه در روش NAL-RP در 1KH توصيه مي شود ، براي ايجاد TTS سه دسي بلي (و از اين جهت احتمالا همان مقدار RTS )براي هر فردي با آستانه هاي شنوايي اوليه از 50dBHL كافي است. اين مثال فرض مي كند كه سطح ورودي معني دار 61dBSPL است . اگر سطح ورودي به طور معني داري بالاتر از آن است، حتي يك روش از تقويت نگهداري مي كندوقتي روش NAL-RP مي تواند منجر به TTS و PTS شود. از هر TTS حتي به اندازه 3dB هم كه شده بايد جلوگيري شود. همچنين يك پيشرو براي PTSمي شود و TTS اثرات فوري دارد . كاهش در توانايي ارتباط به زودي در فرد اتفاق خواهد افتاد. چون آنها همچنان كه كم شنوايي شان با اين 3dB در حال افزايش است و موقعي كه TTS حضور دارد خواهند شنيد.
منبع: