پاسخ هاي متناوب عملا بايد برنده باشند.وقت را تلف نكنيد. قيمت سمعك روي يك پاسخي كه قويا انتظار داريد از پاسخ پايه اي بدتر خواهد شد.
پاسخ هاي متناوب به وسيله تغيير پارامتر كه شما در باره درستي تجويز، كمترين اطمينان را داريد مشكل مي گيرند.
ارزش هاي پارامتري را انتخاب كنيد كه با محرك انتخابي شما به اندازه كافي در داشتن اثرات واضح شنيداري متفاوت هستند اما نبايد زياد باشند كه يكي يا ديگري نامناسب شود.
پاسخ هاي متناوب مي توانند تنها به وسيله يك متغير، تغير يابند يا مي توانند اساسا به وسيله داشتن ارزش هاي متفاوت براي خيلي از متغيرهاي تقويت كننده، متفاوت باشند.
پاسخ هاي متناوب بايد، همه ويژگي هاي واقعي تقويت كننده باشند. اگر تغيير يك متغير باعث پذيرش بهره براس سطوح شدت ورودي تغيير يابد، تغيير بعضي ديگر از متغيرها ضروري خواهد بود. اگر بيمار نخواهد تحت شرايط خاص از برنامه استفاده كند، نكته اي در پيدا كردن برنده تحت شرايط مورد استفاده براي مقايسه جفت ها نباشد، وجود ندارد.(اگر تلاش كنيد براي انتخاب يك برنامه براي حافظه دومف براي استفاده در شرايط خاص، مثل محيط خيلي ساكت يا خيلي نويزدار، يك استثنا خواهد بود)
يك مشكل عملي با مقايسه جفت ها در استفاده از پاسخ هاي متعدد وجود دارد. بيمار نمي تواند
مقايسه انجام دهد، تا زماني كه كلينيسين اختصاصا همه كنترلها را براي دو برنامه اي كه بيمار در شرف مقايسه است.تغيير تنظيمات اوليه كنترلهاي متعدد خيلي وقت گير است. براي هريك از جفت هايي كه مقايسه مي شوند. اگر تغيير دادن بيش از يك كنترل براي تغيير از يك پاسخ به پاسخ ديگر ضروري است. همه پاسخ ها مجبور به مرتب شدن در اول كار خواهند بود و در جايي ذخيره خواهند شد.
اين مي تواند در داخل يك سمعك اتفاق بيفتد(اگر به اندازه كافي حافظه داشته باشد) يا در داخل نرم افزار فيتينگ، اگر پيكربندي شود براي اينكه قادر به انجام مقايسه باشد. هيچ دليلي وجود ندارد كه تعداد حافظه ها در نرم افزار فيتينگ، به اندازه حافظه هاي داخل سمعك محدود شود. كلينيسين ها نبايد به مقايسه پاسخ هاي بيش از تعداد حافظه ها تلاش كنند، به استثنا موارد خاصي كه در بخش زير بررسي مي شوند.
پارامترهاي قابل تطبيق به وسيله مقايسه جفت ها تنظيم مي شود:
يكي از كاربردهاي خاص مقايسه جفت ها اين است كه تعداد پارامترهاي تقويت كننده كه بايد تغيير يابد را تعيين كند.شايد خيلي شك كنيم، براي مثال، بايد ميزان فشردگي را افزايش دهيم اما با چه تعداد افزايش؟ شايد سمعك قادر به انتخاب خيلي از ارزش هاي بالا در شرايط نامناسب باشد. كدام را بايد انتخاب كنيم؟ با اين چنين مشكلاتي، با يك خودبيني كه بعضي از تنظيمات ندانسته كنترل بهتر است، شروع مي كنيم و بعضي از جنبه هاي كيفيت صدا با افزايش يا كاهش اين ارزش خراب تر مي شود.
روش مقايسه جفت ها به صورت توافقي براي بدست آوردن تنظيمات كنترل مورد استفاده قرار مي گيرد. با مقايسه دو تنظيم كنترل شروع مي كنيم. بعد از هر امتحاني، تنظيمات كنترل كه ترجيح داده نشده اند با ارزش هاي ديگر جايگزين مي شوند. كنترل در جهتي كه به وسيله برنده هاي امتحانات اخير نشان داده مي شوند، حركت داده مي شود. فرض كنيد مشكل بيمار در فهم گفتار نرم ما را به سمت اين عقيده سوق مي دهد كه آستانه فشردگي پايين در سمعك هاي تك
كاناله، مي تواند بهتر باشد.و فرض كنيد كه سمعك قادر به تنظيم آستانه هاي فشردگي در هر جايي بين محدوده 30dbSPL تا 70dbSPL باشد.فقط وقتي كه مي خواهيم يك آستانه شنوايي پيدا كنيم بايد تصميم بگيريم كه اندازه گام ها چقدر بايد باشد. برعكس تعيين آستانه، نيازي به تغيير اندازه گام ها براي مسير صعودي در برابر نزولي نيست. در مثال، فرض خواهيم كرد كه اندازه 10 دسي بلي گام استفاده مي كنيم.